Waar zouden we zijn zonder de trein

Vrijdagavond. De twee oudsten zijn naar hun vader, moeders moet zaterdag werken, je zusje is zaterdag jarig en jij bent alleen in huis samen met je kind. Wat doe je dan?

Dan ga je naar de verjaardag. En dan krijg je het idee om eens een keer de trein te pakken. Vind zo'n jochie toch ook wel leuk. Gevraagd of hij mee wil in de trein. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Meneertje dacht gelijk in de trein te stappen en stond al met zijn jas in de hand klaar voor vertrek. "Nee, nee, morgen gaan we!". "Ok, morgen". Dan eerst nog even shoppen. Je moet natuurlijk wel genoeg lekkers mee hebben voor onderweg. In de auto naar het bruisende centrum van Emmeloord dacht meneertje al weer dat we naar de trein gingen. "Ok, naar de trein, tsjoeke tsjoeke, tuut tuut!" "Nee, nee, morgen gaan we. Eerst nog even een tukkie doen."

De volgende ochtend vrouwlief naar het werk gebracht om 7 uur. Terug naar huis om de tas in te pakken en gelijk maar doorgereden naar Kampen alwaar we de onbekende wereld van het openbaar vervoer betreden. Wat gaan we meemaken? Een koe op het spoor, vertragingen, op hol geslagen wagonnetjes, net een trein missen als je moet overstappen?

Om 8.03 uur staan we op het perron te Kampen te wachten op het gele gevaarte. Meneertje staat naast me met zijn berenrugzak op luidkeels tsjoeke tsjoeke, tuut, tuut! te roepen en doet a la Diego een verrekijker na. "Waar is de tjein nou, ik ziet nog geen tjeintje?" Hij komt zo jongen, ga maar niet te dicht bij de rails. En daar komt ie aan hoor! "Papa, papa, de tjein!"

Ingestapt en een plekje gezocht. Dat is 's ochtends nog wel te doen. Met open mond en ogen die er bijna uitvallen gaan we op pad. De trein meerdert vaart en al gauw zijn het koetjes, schaapjes, vrachtwagens, bussen, bootjes, vogels en nog veel meer dingen die ons voorbij schieten. Eerst maar eens een lekker banaantje. Beloofd is beloofd.

"Station Zwolle, station Zwolle" komt er uit de luidsprekers. Meneertje kijkt omhoog. "Kijk pap, de trein praat!" In Zwolle hebben we 25 minuten transfertijd, dus eerst maar eens een bakkie leut erbij. Vervolgens in de stoptrein richting Hengelo. Niet zo'n goed plan. Toch een stuk of 7 stops voordat we er pas uitmogen en meneertje denkt bij elke stop dat we er al zijn! Dan wordt de kapstok ontdekt en daar moet dan ook zijn jas aan hangen. Luidkeels trekt meneertje aan zijn jas en roept Tsjoeke, tsjoeke, tuut, tuut. Met nog een kwartiertje te gaan zet hij een onvervalst Lang zal ze leven in om even in de stemming te komen en de hele trein ligt in een deuk.

Eindelijk aangekomen in Hengelo en meneertje wil er nu ineens niet uit. Ik sleep hem mee en als de conducteur al op zijn fluitje heeft geblazen springen we de trein uit. Pfff, het zal je maar gebeuren dat je je stop mist. Daar staat de jarige job ons al op te wachten. Na een uurtje of 4 op de verjaardag te zijn geweest (wat trouwens erg gezellig was!) en waar meneertje zijn buikje vol heeft gevreten met Bugles gedipt in knoflooksaus worden we weer naar de trein gebracht. Nu maar gekozen voor de intercity naar Deventer, overstappen naar Zwolle en vervolgens overstappen naar Kampen. Iets meer bedrijvigheid zeg maar. De jarige job en Britt uitzwaaiend zucht meneertje een keer diep en gaat tegen mij aan liggen om binnen 2 minuten in een diepe slaap te vallen. Met het hoofd in het zonnetje, kindje op schoot besluit ik ook even mijn oogjes dicht te doen. Mmmm heerlijke momenten zijn dat toch. Totdat er toch ineens een vreemd penetrant geurtje de trein bedwelmd. We kijken om ons heen en niemand schijnt iets gedaan te hebben. Ik kijk naar beneden en ja hoor! Onze superheld is even flink bezig zich te ontdoen van een donkerbruin, papperig goedje. Met een kleine glimlach op zijn gezicht kijkt hij me aan als we eindelijk in Deventer aankomen.

Aldaar hebben we 7 minuten. Gelukkig hoeven we niet naar een ander perron te sprinten en ik bedenk me geen moment en duik met mijn snufferd in de beerput om met behulp van 379 doekjes roodaanlopend de twee kadetjes van onze superheld te verschonen. Ik word vriendelijk aangekeken door vrouwen die het allemaal wel snappen. Net op tijd klaar voor de trein. Dit is een dubbeldekker. Mooi! We gaan bovenin zitten. Meneertje is al weer aardig wakker en kletst al weer ronduit. Ik kijk om me heen, we zitten met 4 personen in deze wagon. Waarom? Geen idee. Ik kijk naar buiten en zie ineens Silence op de ramen staan. Silence? Stilte? Oh shit, we zitten in de stiltewagon. Al excuserend gaan we gelijk ergens anders zitten.

Na nog een vlekkeloze overstap komen we weer in Kampen aan, waar we de auto pakken naar huis. Het is nu zondagavond en meneertje heeft het er nog steeds over. Dat moeten we vaker doen.