De afvalrace

Dames en heren!!

Welkom bij al weer de vijfde editie van de jaarlijkse afvalrace. Hier spreekt uw verslaggever El Bakero die dit jaar live aanwezig is op de atletiekbaan van de AV NOP.
De tribunes zitten tjokvol met toeschouwers die allemaal spandoeken hebben meegenomen voor hun eigen favoriet. Het is een gekkenhuis hier, ik hoop dat jullie mij goed kunnen verstaan.

Ik sta hier vlak langs de cintelbaan en de deelnemers hebben zich net warmgelopen en zijn zich nu aan het concentreren voor de altijd lang durende afvalrace. Ik heb net geprobeerd om de deelneemster in baan 4 kort te interviewen, maar werd ruw weggeduwd en kreeg zelfs nog een snauw na van de deelneemster in baan 2.

Het is tijd om de deelneemsters van dit jaar aan u voor te stellen. Het is weer gelukt om kampioenen te contracteren en we verwachten dan ook een helse strijd.
Op baan 1 hebben we de voormalig kampioen van Polen, inmiddels wel bekend in de NOP en omstreken: Halinka!
Op baan 2 hebben we de altijd goedlachse: Simone!
Op baan 3 voormalig schutterskoningin: The world according to El!
Op baan 4 onze welbekende pokeraarster: Nance68!
Op baan 5 een nieuwkomer in dit veld van vedetten: Tummie!
Op baan 6 een goede outsider: Mariah!
Op baan 7 een twijfelgeval, maar toch maar besloten om dit jaar een gooi naar de prijzen te doen: Miss Nonsens!
Op baan 8 een gerespecteerd zwemster: Mirjam!

Tijdens de editie van vorig jaar hadden we helaas geen winnaar, dit omdat er teveel af zijn gevallen. Maar we hopen uiteraard dat iedereen dit jaar de finish gaat halen. Want er is maar één motto: Meedoen is belangrijker dan winnen.

De scheidsrechter blaast op zijn fluitje en het publiek valt stil. Het is ijzingwekkend spannend! De deelnemers nemen hun posities in en hebben hun blik op oneindig. PANG!
Daar gaan ze dan. De eerste ronde moeten ze in hun eigen baan blijven en dat doet dan ook iedereen netjes. Alleen de deelneemster in baan 5 lijkt van haar baan af te wijken, maar dit is toegestaan aangezien ze met een kruk aan de start is verschenen. Het publiek staat boven op de banken en schreeuwen de deelnemers naar de finish.
En daar gaan ze de eerste bocht in. Baan 3 ligt voorop, op de hielen gezeten door baan 4 en daar achter baan 1, de rest loopt op gelijke hoogte voor zover.
Het mooie aan deze altijd spannende wedstrijd is dat we niet weten wanneer de deelneemsters de finish bereiken. Ze gaan net zolang door totdat ze afvallen. Afvallers zijn de winnaars in deze heksenketel.

De eerste ronde zit erop en baan 2 rukt op en lijkt een slechte start goed te gaan maken. Baan 3 ligt nog steeds aan kop, op de voet gevolgd door baan 4. Nog één bocht te gaan en dan komen de obstakels. Dit jaar hebben decorbouwsters Blondie Power en Smitsky weer hun uiterste best gedaan om het voor de kandidaten lastig te maken. Het eerste obstakel is dan ook een enorme negerzoen. Baan 3 kijkt de andere kant op en denkt samen met baan 4 alleen maar aan de punten. Knap hoor! Baan 2 en baan 1 lopen er ook stoicijns langs. Ooohhh wat gebeurt daar. Baan 7 komt aan het struikelen en beland met de snufferd precies in de enorme negerzoen. Ze staat weer op en gooit de negerzoen uit de baan. Haar hele gezicht zit onder chocola. Dit wordt opgemerkt door baan 8 en ze zet dan ook een tussensprint in. Ze komt langszij. Wat doet ze nu! Ze likt langs het gezicht van baan 7, knipoogt en loopt door. Ongelooflijk dames en heren. Dit is nog nooit vertoont.

Dan komen ze beide het tweede obstakel. Verspreid over de baan liggen allemaal broodjes Doner. Dit gaat lastig worden voor de dames. En ja hoor. Baan 4 gaat over stag en neemt een hap van een broodje. Terwijl ze de opgelopen achterstand probeert in te halen roept ze naar het boe roepende publiek: "Maar ik heb nog genoeg punten!". Moeten wij dit geloven. Baan 5 en baan 6 geloven haar niet en lopen dan ook midden over het gras om haar eens goed de waarheid te vertellen. Dit ontaard in een heftige discussie en iedereen gaat zich ermee bemoeien. "Dames!!" We zijn met een wedstrijd bezig. Baan 1 doet net of ze zich wil mengen in de discussie en loopt snel door. Wat een sluwheid. Ze neemt een halve baan voorsprong. "Dames!!" roept baan 8. "We moeten lopen."

En daar gaan ze weer. Ze zijn nu ongeveer 4 uur bezig en we hebben nog steeds geen afvallers. Wat een mentaliteit. De lampen gaan aan in het stadion en de deelneemsters komen nu in een lastige periode. Het is tijd voor het avondeten. Het volgende obstakel is een enorm stuk draadjesvlees waar ze onderdoor moeten kruipen. Baan 5 pakt haar mobieltje en gaat bellen. Wie heeft ze aan de lijn. Het is Sonja!! Ze vraagt of ze een klein hapje mag nemen. 100 gram lijkt Sonja te zeggen. Baan 1 heeft dit ook gehoord en komt aangerend met een keukenweegschaal. Snel halen ze een stukje vlees eraf. Exact 100 gram!

Er komt meer afstand tussen de dames en fier aan kop loopt momenteel baan 3. Wat gebeurt daar. Verslaggevers van allerlei regionale kranten willen haar interviewen. IJdel als ze is, gaat ze hierop in en geeft een kort verslag van de strijd tot dusver. Ze neemt nog een mooie pose aan voor de foto en daar gaat ze weer. Haar voorsprong is geslonken, maar ze heeft nog enkele kilo's voorsprong.

Het publiek gelooft het wel en de helft van de tribunes is dan ook inmiddels leeg. Hebben ze dit jaar te goede deelneemsters uitgekozen. Het gaat er wel op lijken. Nog geen enkele afvaller in deze afvalrace. Iedereen zit nog in de race tegen de kilo's. Dan is het middernacht en de lampen gaan uit. De jury heeft besloten om volgend jaar door te gaan. In een nieuwsletter laten ze weten dat er dit jaar teveel is uitgegeven aan goede deelneemster. Iedereen gaat als een speer. Verbaasd kijken de deelneemsters naar de hoofdscheidsrechter als deze de wedstrijd afblaast. De voorlopige tussenstand:
1. The world according to El
2. Nance68
3. Simone
4. Halinka
5. Mirjam
6. Tummie
7. Mariah
8. Miss Nonsens

Een geweldige dag komt abrupt tot een eind. Volgend jaar gaan we verder met hopelijk dezelfde deelneemsters. De jury bestaande uit Slootje Block Chik, Bad Bunny, ETN en Effe Uppen hebben een wijs besluit genomen. Als aanmoedigingsprijs krijgen alle deelneemsters een appel light mee naar huis.

Tot volgend jaar!!

Koopjesjagers

Zoals iedereen tegenwoordig wel iets koopt via Marktplaats, struinen wij ook regelmatig de site af op zoek naar koopjes.
Miranda koopt wel eens kleren voor de kids en af en toe ben je op zoek naar iets groters.

Nu we ons huisje toch wel redelijk ingedeeld hebben, missen we eigenlijk nog een fatsoenlijke computerkast. De computer staat bij ons in de woonkamer. Dit is bewust gedaan overigens. De kinderen worden ouder en je kunt ze goed in de gaten houden als ze op het internet aan het snuffelen zijn. Je zit tegenwoordig binnen een klik of vijf van een spelletjessite naar een of andere pornosite. En dat willen we natuurlijk voorkomen. Iedereen heeft hier zijn eigen account en die zijn allemaal beveiligd, maar je weet maar nooit.

Terug naar de computerkast. Uit ons vorige huis hebben we nog zo'n kwantum bureau, waar alles los op staat. Dat ding viel bijna uit elkaar en Sil vind het maar al te mooi om het toetsenbord op de grond te gooien of om de muis (met zo'n balletje) te pakken. Dus wij op zoek naar een computerkast die ook nog bij onze andere meubels past.

Zo komen we op een kast die ons wel aanstaat. Een bod geplaatst, mailtje gestuurd en binnen een uur de koop rond gemaakt. Het enige nadeel is dat de kast in Haarlem staat, maar daar was de prijs dan wel naar. Afgesproken om hem zondag (gisteren) op te halen. Eerst moest ik nog werken tot 4 uur en daarna richting Haarlem. Mijn schoonmoeder wilde wel op Sil passen en mijn schoonvader had ook wel zin in een ritje en hij heeft een bus, dus gisteren rond half 5 zaten we met zijn drieën dan ook in het busje op weg naar Haarlem. Dat is toch nog een dik uur rijden, maar dat mocht de pret niet drukken. Onderweg kwamen de verhalen van vroeger naar boven. Ze kregen het al gauw over een auto die ze in Purmerend hadden gekocht en al van die verhalen. Zo heb ik ook nog een verhaal over een auto toevallig ook in Haarlem.

Vroeger hadden we natuurlijk nog geen Marktplaats, dus alles ging via de krant. En dan was de Telegraaf met zijn zaterdagkrant de favoriet. We hadden vroeger een Mazda 626 hatchback en pa vond het tijd voor een andere auto. Een nieuwer model Mazda 626 zou het moeten worden. Dus de krant afgespeurd op zondagmiddag en ja hoor, in Haarlem stond er eentje. Gebeld met die vent en gevraagd of de auto er nog goed uitzag, km stand, welk model het was etc. etc.
Die vent wist pa te overtuigen en we moesten natuurlijk gelijk gaan kijken. Ik denk dat ik een jaar of 10 was en daar gingen we dan met het hele gezin op zondagavond richting Haarlem. Nu was dit natuurlijk een hele trip vanuit B'broek. Achterbank ging plat, dekbed en kussens mee en we konden lekker achterin gaan slapen.

Volgens mij was het rond een uur of 9 dat we daar aankwamen en daar stond die auto dan in het donker onder een afdak. Weinig licht erbij en je kent het wel. Autokenner als mijn vader is, stapt hij uit de auto en het eerste wat natuurlijk opvalt was dat het helemaal geen nieuwer model was. Gewoon hetzelfde model die we toen ook hadden. De bom barstte uiteraard en na een kwartier schelden en foeteren op die vent, gingen we dan ook weer onverrichterzake richting B'broek. Wat was pa kwaad. Dat herinner ik me nog als de dag van gisteren.

We hebben volgens mij nog nooit zo'n lange terugreis gehad. Het is echt zo'n verhaal wat je zeker één keer per jaar weer hoort.

Gelukkig hadden wij die pech niet en ik zit hier nu te typen voor onze computerkast. Het is een tv/computerkast. De deurtjes kun je in de kast schuiven en er zit een uitschuifbare lade in voor het toetsenbord. Natuurlijk moet alles dan gelijk aangesloten worden en als je Miranda een beetje kent, moeten er dan weer een aantal meubels verplaatst worden en kabels verlegd worden. Het oude computermeubeltje ligt nu achter thuis op de bult rotzooi voor de stort. Op de plek waar de computer stond, staat nu onze andere kast en voor de thermostaat hebben we nu de computerkast staan.
Staat goed allemaal. Langzamerhand krijgen alle meubels hier in de koloniale kleur. Doet lekker warm aan.

De eerste stapjes

Het is weekend en de kinderen hebben vakantie.
Ondanks alle perikelen rond ons en Miranda's ex (we noemen hem Flip), zijn Juul en Esmée nu naar Winschoten waar Flip woont.
Esmée is nu 4 jaar en dan heeft Flip recht op één weekend in de twee weken (2 nachten) en de helft van de vakanties.
Dit is de eerste vakantie die telt en de kinderen zijn dan ook gisteravond opgehaald en komen woensdag weer thuis. Natuurlijk is dit voor ons best wel wennen. 5 nachten is wel lang. Met Juul komt het wel goed, maar is het voor het eerst dat Esmée zo lang van huis is. We gaan er maar vanuit dat alles goed komt.
Dan hebben we natuurlijk ook nog ons kleine mannetje. Daar kunnen we ons nu dan volledig op concentreren en dat mag ook wel, want hij zit van top tot teen onder de waterpokken. Zijn hele hoofdje, nekje, armen, buik, piepertje, billen en benen zitten helemaal onder de rode vlekjes. Hij slaapt slecht en huilt natuurlijk meer dan normaal. Het is zo zielig als je het ziet. Wat zal hij een jeuk hebben. Ze zeggen dat het nog wel even duurt voordat de bultjes uitdrogen, dus dat gaat nog een leuke week worden.

Maar nu dan het grote nieuws!!!

Ondanks zijn pokken heeft hij gisteren toch werkelijk zijn eerste stapjes gezet. Ik kwam vannacht thuis van het werk en Miranda en Sil waren nog wakker. En daar ging hij hoor. De armpjes in de lucht en hij zette toch waarempel 4 stapjes voordat hij weer veilig op zijn met luier gevulde billen belandde. Echt geweldig om te zien. Als hij staat is het toch zo'n klein mannetje en ineens gaan die michelin-beentjes dan stappen. Nog even en we kunnen alles vastlijmen hier. Hij vond het zelf geweldig. Begon in zijn handjes te klappen en kierde het uit.

Update: Gelijk nadat ik dit blog heb geschreven, roept Miranda mij. Sil heeft de trap ontdekt en hij is een trede naar boven geklommen. Gelijk erbij natuurlijk en onder streng toezicht van papa wist hij toch helemaal op eigen kracht boven te komen.

Nu goed oefenen en dan hopen we dat hij over een paar weken naar de koelkast kan lopen om voor papa een biertje te pakken :-)

Het leven kuiert wel een beetje door.......

Eigenlijk heb ik niet veel te melden.
Het is vrij rustig, afgezien van een paar dingen.
Zoals iedereen ongeveer wel weet, heb ik een interne sollicitatie lopen. Wat natuurlijk best wel spannend is. Maar daar later wel meer over.
Verder liggen we voor de zoveelste keer in de clinch met Miranda's ex. Allemaal verwijten worden je aan de kop geslingerd, maar dat is ook niet iets om hier uitgebreid te gaan vertellen.

De verjaardagen hebben we gehad. Was enorm gezellig. De kids vonden het prachtig en ze hebben mooie kado's gekregen. Sil heeft nu de waterpokken. Gelukkig heeft hij er niet zo heel veel last van.
Esmée heeft een beetje last van een ontstoken oog, maar daar zeurt ze ook niet zo heel veel over.

Volgende week is het voorjaarsvakantie. We krijgen al allerlei mails van collega's die er een paar dagen tussenuit gaan. Groot gelijk. Miranda heeft ook een week vakantie genomen. Ik blijf gewoon werken. Misschien gaan we nog wel een dagje iets leuks doen, dat zien we dan wel weer.

Oh ja, wat nog wel leuk is:
We krijgen een aantal nieuwe collega's die in maart beginnen. Nu zijn we natuurlijk nieuwsgierig en gaan we gelijk kijken op hyves of ze daar lid zijn. Misschien effe fotootje checken. Twee van de drie hebben we gevonden hoor! Ik heb er zelfs eentje uitgenodigd om vriend te worden. Die schrikt zich natuurlijk rot als ze mijn uitnodiging ziet. Zal wel denken: Wie is die gek dan??
Heeft ze ook nog wel een beetje gelijk in.

Hasta la pasta.

De verjaardagen

We hebben twee drukke dagen achter de rug.

Zaterdag is Sil 1 jaar geworden en Julian wordt maandag 7 jaar.

Omdat het carnavalsweekend is en je niet kunt verwachten dat de Tukkers twee keer in drie dagen de ijsel over gaan, hebben we beide verjaardagen afgelopen vrijdag geviert. Dus veel boodschappen halen, cadeautjes kopen, taart, snoep, drinken, slingers en alles wat er nog meer bij komt kijken.

Vrijdagmorgen begon het feest. Rond een uur of 11 kwamen mijn ouders met mijn Opa en mijn twee oma's. Opa was nog nooit in Emmeloord geweest en aangezien de beste man al 86 is en niet helemaal meer goed ter been is, is het voor hem een hele onderneming. Daar komt nog eens bij kijken dat hij snel wagenziek is. Ze hebben dan ook een aantal dagen geoefend, telkens stukjes rijden. Maar ze hebben het gered en ze vonden het prachtig. Ook hadden ze ons nieuwe huisje nog niet gezien. En vergeleken met de Lange Nering vonden het een verademing. Verder zijn mijn zussen met de kids nog geweest en natuurlijk de familie uit Emmeloord.

Het was gezellig druk en uiteraard een grote bende in huis. Voor Sil en Julian hadden we een slagroomtaart gekocht. Julian mocht de kaarsjes uitblazen en verder mochten de kinderen de taart met hun handen opeten. Eerst was het even wennen, maar na een helpende hand van mijn kant hadden ze het door en met grijpgrage handjes en de kleren helemaal onder de slagroomtaart hebben ze er enorm van genoten. Zie foto's hieronder. Echt lachen.

Zaterdag zijn Miranda's broer en haar ouders nog geweest. Dus we hebben twee dagen feest gehad.

Zoals tegenwoordig normaal (?) zijn de kids overladen met cadeaus. Julian heeft gekregen: Een nieuwe fiets, 2 B-Damans, B-Daman baan, Lego, Electronisch dartbord, voetbalschoenen, trainingspak, voetbaltas en geld. Sil heeft gekregen: nieuwe kleren, knuffel voor in bed, matras voor in bed, zo'n raceauto waar hij op kan zitten, een huisje met allemaal knopjes en geluidjes, een apparaat die ballen omhoogschiet en die moet je dan weer in een trechter gooien en geld. Ik zal vast en zeker nog wel iets vergeten zijn.



Het was in ieder geval een geslaagd feest. Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken voor alles en natuurlijk ook de collega's en de tukkers die zaterdag een advertentie hebben geplaatst voor Sil. Echt geweldig!

Foto's verjaardag

Wie is de duizendste???

Zo hond, zo baasje........

Geheel terecht maakt mijn vader de opmerking over de opmerkelijke gelijkenissen tussen hond en baas.

Aangezien de beste man al jaren de trotse eigenaar is van onderstaande viervoeters, wil ik deze jullie niet onthouden:

I rest my case......

Boomer

Vanmiddag even bij Miranda's ouders geweest en die hebben een digi. Maar helaas momenteel geen internetverbinding (internet + bellen werkt ook daar niet!).


Gelukkig heeft die ouwe wel een printer die ook een kaartje kan lezen, dus via de camera door de printer hebben we een ouderwetse foto weten te bemachtigen. Deze thuis weer ingescand en ziehier onze Boomer:

Boomer is een kruizing Maltezer vs. Shih Tzu. Hij is geboren op 15 juli 2006 te Veghel. Vandaar is hij verhuist naar Wierden, waar hij een half jaar heeft gewoond. Daarna door anderen gekocht als speelkameraadje voor hun hond. Maar deze bleek te dominant te zijn en na een week in Almelo te hebben gewoond is hij nu inwoner van Emmeloord.

Boomer is een reu die netjes alle kuren heeft gehad en momenteel 8 kilo zwaar is.

Verder is het een schatje en hij is al helemaal gewend aan ons en aan de kinderen.

Let is snow! Let is snow! Let it snow!

Den godsganzen dag werd er al gespeculeerd op den werkvloer wanneer de sneeuw de Noordoostpolder zou bereiken. De eerste Piet Paulusma achtige voorspellingen gingen uit van 10 uur, dit werd om 10 uur herzien en men dacht toen 11 uur. Om 11 uur werd dit nogmaals herzien en het werd 12.30. Om 12.30 uur werd dit nogmaals herzien en uiteindelijk rond de klok van 13.30 kwamen de eerste witte vlokjes uit den hemel vallen.

Iedereen heeft dan in een keer verstand van het weer en met behulp van de radar kon men aardig inschatten hoe laat die verdomde witte vlokken nu de kleigrond in de polder gingen bedekken. Zie: http://www.buienradar.nl/ns.aspx

Het wachten was tot het 4 uur zou worden. Dan kon iedereen de sneeuwschoenen aantrekken en met den viervoeter of met de koters naar buiten om de mooiste en grootste sneeuwpop van heeeel Emmeloord en omstreken te gaan maken. De winterpenen waren gisteravond al uitverkocht. Er zouden weer vele penen als neus gaan dienen in die mooie witte poppen.

Maar eerst moest er nog gewerkt worden. Nu was het vandaag een kijkdag voor enkele scholieren bij ons op het werk. In de ochtend kwam een groep beginnende pubers ons werk bekijken en in de middag kwam de tweede groep.

Er moest natuurlijk het een en ander uitgelegd worden. Hoe leuk het werk wel niet is, wat we allemaal doen etc. etc.

Ik mocht vanmiddag het woordje doen namens onze afdeling. 14 van die koters achter je die allemaal vinden dat het leven maar stom is en naar school gaan niet leuk is. Dus ik met de beste wil een verhaal afgestoken dat we ons best doen om oplichters te pakken, mensen te woord te staan en uiteraard dat we dagelijks met de politie aan de lijn hangen om hen te helpen in de strijd tegen de digitale criminaliteit. Dit moet voor die vlegels toch interessante materie zijn, naar wij dachten. Na mijn verhaal te hebben afgestoken vraagt een meisje welke opleiding ik hiervoor gevolgd heb. Ik zeg dat mijn hoogst genoten opleiding MBO is en dit wordt door enkele collega's beaamt. Zegt die freule ineens:"oh, je hoeft hier dus niet slim voor te zijn." Wel heb ik ooit. De brutaliteit van die vlegels!~

Ter afsluiting nog even een paar kiekjes zojuist vers van de pers ontvangen van mijn lieftallige ouders te Brook via het magistrale medium e-mail.

Opa, Boomer, ziek

Dat beschrijft eigenlijk wel ons weekend.

Vorige week zijn Juul en Esmée geveld door de griep. Tegen het weekend aan ging het al weer een stuk beter met Juul. Esmée lag twee dagen lang op de bank te slapen ongeveer.

We hebben besloten om een hond te gaan nemen en vorige week zijn we dan ook de grote zoektocht gestart. Ik vond een Maltezer wel leuk en Miranda vond een Boomer wel leuk. Beiden hebben ze een goed karakter dat bij ons past, dus dat maakte niet zoveel uit. Uiteindelijk toch maar besloten om voor een Boomer te gaan. Dus overal een beetje gekeken en dan valt het op dat er toch best wel veel puppies worden aangeboden door (brood?) fokkers. Ook kom je dan jonge honden onder de 4 jaar tegen die ineens weg moeten omdat de mensen een kindje krijgen of er geen zin meer in hebben of wat dan ook. Een hond neem je voor het leven, vinden we.

Nu is een puppy natuurlijk erg schattig, maar om een jonge hond een tweede kans te gunnen hebben we ook geen problemen mee. Dus hebben we maar een advertentie geplaatst. Dat was donderdag.

Afgelopen zaterdag was mijn Opa jarig. 86 al weer. We zijn dan ook naar Bornerbroek geweest en het was erg gezellig. De laatste keer dat we daar geweest zijn was in oktober, dus het werd weer hoog tijd. Opa en Oma (beiden nog fier in leven) vonden het prachtig natuurlijk met de kinderen en vooral met Sil. Als je die 4 maand niet hebt gezien, dan is hij echt gegroeid. Ook mijn neef was er met Bram van 7 maand. Ook een lekker ventje.

Vlak voordat we die kant op gingen, kregen we waarempel een mailtje. Ze hadden twee honden en de nieuwe (een boomer van een half jaar oud) was onderdanig tegenover de andere hond en kroop alleen maar in een hoekje als de andere hond er ook bij was. Wij gebeld en gevraagd of we een keer konden komen kijken. Is wel goed, zegt die vent. Waar woon je dan? In Almelo. Ik zeg dat is toevallig wij stappen in de auto naar Bornerbroek (5 kilometer van elkaar). Dus afgesproken om 6 uur en we waren meteen verkocht. Een schat van een hond. Vrolijk, kan goed met kinderen. Helemaal super.

Snel een bench geregeld en 's avonds na nog even snel bij opa en oma een bakkie te hebben gedaan, zaten we dan ook in de auto met de achterbank vol met kinderen en in de kofferbak een hondje.

Hondje uitgelaten 's avonds en lekker naar bed. Zondagmorgen worden we wakker in een waterbed ongeveer. Sjezus, beiden helemaal nat van de zweet en we voelen ons dan ook helemaal niet lekker. Miranda heeft nog gewerkt gistermorgen, maar dat was eigenlijk meer overleven, dan werken.

Dus het hele huis ziek hier. Esmée die langzaam aan het herstellen is, Julian die de griep en een erg vervelende hoest heeft, Miranda die de griep heeft en ik ben ook geveld door de griep. Alleen Sil en Boomer (zo heet onze hond) zijn fit. Om en om drinken maken en op de stoel of op de bank. Snel Boomer uitlaten en dan weer snel naar huis. Die hond zal wel denken, wat een dooie boel is het hier. Iedereen ligt daar maar te snurken of te hoesten.

Nu maar hopen dat we allemaal snel herstellen, want dit is echt niet fijn. Dan kunnen we ons weer met volle overgave storten op de hond die nog wel een beetje opvoeding nodig heeft. (de sluitspier werkt nog niet helemaal naar behoren).

Foto van de hond volgt nog wel een keer.

Boys, boys, boys

De dames krijgen het nog zwaar in Emmeloord :-)

Even lachen

In het vliegtuig moet een van de passagiers plotseling naar het toilet. Hij rent naar de achterkant van het toestel en ziet dat het herentoilet bezet is.
"Mag ik bij wijze van uitzondering van het damestoilet gebruik maken?" vraagt hij aan een stewardess.
"Natuurlijk mijnheer," is het antwoord, "als u maar niet aan de knoppen komt."
De man struikelt het toilet binnen en doet met een zucht van verlichting zijn behoefte.
Als hij klaar is, ziet hij op de muur drie knoppen zitten. Een blauwe, een groene en een rode.
Ondanks de waarschuwing van de stewardess kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en drukt op de blauwe knop. Op hetzelfde moment voelt hij een stroom lauw water die zijn achterwerk nog eens helemaal schoonspoelt.
Nu wordt hij helemaal nieuwsgierig. De groene knop dus. Het gevolg is een wolk van parfum op dezelfde plaats.
"Nou wil ik ook weten wat die laatste knop inhoudt," mompelt hij en drukt op de rode knop.
Enkele dagen later komt hij in het ziekenhuis bij zijn positieven. Naast hem zit de stewardess.
"Wat is er met me gebeurd?" stamelt hij.
"Ik had u toch gewaarschuwd," zegt het meisje. "U moest van die knoppen afblijven."
"Dat weet ik wel," is het antwoord, "maar ik kan me niet herinneren wat er is gebeurd toen ik op die rode knop drukte."
"Maar mijnheer," zegt de stewardess vermanend. "Dat was de automatische tamponverwisselaar."