Nijmeegse Vierdaagse 2010

Zo, dan nu eindelijk een blog over de vierdaagse. Allereerst het allerbelangrijkste:
Ik heb het gehaald!

De voorbereiding:
Vorige week zaterdagochtend stapte ik in Emmeloord op de bus richting Deventer, waar Elles mij op stond te wachten. Van daaruit zijn we met de auto naar Nijmegen gereden. Mijn ouders stonden daar al op de vierdaagse camping. Daar aangekomen was het eerst even de plek bekijken, de boel uitpakken en een tentje opzetten. De camping was een tijdelijke camping die op de sportvelden stonden van 2 aaneengesloten voetbalverenigingen. We stonden ongeveer op de 16 meter lijn op veld 7. Alles was keurig geregeld. Er stond een grote tent die speciaal als douchetent was ingericht en aan niets was een gebrek.
Zondagochtend eerst lekker ontbeten en daarna op naar de Wedren, het centrale punt van de vierdaagse. Vanaf 13.00 uur konden we ons daar aanmelden. We waren mooi op tijd om ook daar eerst de boel te verkennen. Rond 12.30 uur begon het druk te worden en de mensen gingen al in de rij staan. Dus ik ook maar en uiteindelijk kreeg ik mijn bandje om 13.05 omgehangen. Daarna door naar het inschrijvingshok waar Elles zich moest melden. Ook dat ging goed. Vervolgens hebben we nog even een vierdaagse T-shirt gekocht en genoten van de drukte.
Maandag was voor mijn gevoel een lange dag. Je bent eigenlijk wel klaar om te vertrekken. Daarnaast heerste er grote onduidelijkheid wat ze nu gingen doen de eerste dag ivm met de hitte. We hoorden allerlei verhalen en hebben maar besloten om zelf navraag te gaan doen bij de Wedren. Dus weer in de bus – je kon voor 16 euro een blarenpas kopen, waarmee je de hele week gratis met de bus kon rijden – op naar de Wedren. Daar wist ook nog niemand ons iets te vertellen, dus maar weer terug naar de camping. Uiteindelijk kregen we daar te horen dat de start een uur vervroegd zou gaan worden. Dat betekende voor mij dat de 50 km lopers al om 3.00 uur moesten starten. Aanvankelijk deed de vervoersmaatschappij nog lastig en wilde niet de tijden van de bus wijzigen. ’s Nachts was er speciaal vervoer voor de wandelaars richting de Wedren. Uiteindelijk gingen ze toch een beetje overstag en konden we wel met de bus die kant op.
Dus de kleren maar klaargelegd, de tas ingepakt en vroeg naar bed.

Dag 1:
Om 1.00 uur ging de wekker en na een snelle douche en een bak koffie stond ik vol spanning om 1.50 uur bij de bushalte om naar de start te gaan. Ik stond om 2.15 uur bij de start en de rij. Het werd al snel drukker (er liepen ongeveer 12.000 mensen de 50 kilometer) en na het aftellen klonk het startschot. De bandjes werden gescand en we konden op weg. De hele binnenstad en bij de start stond het zwart van de feestgangers die met een dronken kop ons stonden toe te zingen en uit te zwaaien. Echt heel gaaf!
En dan ben je ineens aan het wandelen. In het begin was het nog wel even wennen en moest ik mijn plekje en mijn tempo zien te bepalen. Na een uurtje was dat gedaan. De eerste dag ging via Lent, Bemmel en door Arnhem. Vervolgens sloot de 40 km lopers zich bij ons aan en ging het door Elst, Valburg, Oosterhout en weer terug over de Waalbrug naar Nijmegen.
Na ongeveer 25 km kwamen we dus op het punt waar de 40 km lopers erbij kwamen. Tot daar ging het goed en kon ik mijn eigen tempo lopen. Ik loop rond de 6 km per uur en met pauzes erbij loop ik 5 km per uur gemiddeld.
Met Elles hadden we afgesproken dat we van daaruit samen zouden gaan lopen als we niet te ver uit elkaar waren. Heel toevallig waren we 5 minuten van elkaar op dat punt aangekomen en we zijn dan ook de laatste 25 km samen gelopen. Elles had voor de vierdaagse een achillesblessure opgelopen en hier had ze dan ook erg last van. Het werd al snel duidelijk dat dit de eerste dag en gelijk de laatste dag van Elles zou gaan worden. Helaas, maar een blessure is een blessure. In ieder geval waren de laatste 25 km een ware hel voor haar en we zijn dan ook erg vaak gestopt. Over de eerste 25 km heb ik 5 uur over gedaan en over de laatste 25 km hebben we 7 uur over gedaan.
Het was daarnaast ook nog erg warm. Gelukkig kregen we extra water onderweg en hadden veel toeschouwers de tuinslang buiten liggen om de flesjes mee te vullen. Ik heb volgens mij wel 10 liter water gedronken die dag.

Dag 2:
Deze dag zou iets minder warm worden, maar de luchtvochtigheid zou wel een stuk hoger zijn. Er werd niet besloten om eerder te starten, dus deze dag zijn we om 4.00 uur gestart. ’s Nachts weer hetzelfde ritueel. Snelle douche, bakkie koffie en een fruithapje. Ik vergeet er bijna bij te vermelden dat mijn ouders en Elles elke nacht er uit gingen om me te helpen. Helemaal super!
Om 3.40 uur op de bus (de eerste die gaat) en om 4.05 uur liep ik weer weg. De beentjes al wel een beetje stijf, maar nog geen blaren of zoiets. Deze dag ging via Nijmegen naar Hatert, Wijchen, Balgoij, Nitfrik, wederom Wijchen en via Beunigen en Weurt weer richting Nijmegen.
Ik ging als een speer en kon mijn tempo goed vol houden de eerste 35 km. Daarna ging het lastiger en begon ik last van mijn voeten te krijgen. De eerste blaar was zich aan het vormen zo te voelen. Maar het is onverstandig om je schoenen uit te doen, want door al dat lopen zijn je voeten opgezwollen en is het lastig om je schoenen weer aan te doen.
Pa, ma en Elles stonden op ongeveer 30 km in Wijchen me op te wachten.
Het is zo gaaf als je om 5.30 uur in de vroege ochtend een dorp binnenloopt en de terrassen zitten bomvol met bierdrinkende mensen en fanfares die aan het spelen zijn. Eén groot feest. Je wordt als het ware door zo’n dorp gedragen!
Na de rust kreeg ik al snel mijn eerste dip en de laatste 15 km van die dag was echt afzien. De voetjes deden erg pijn en ik was blij dat ik over de finish ging. Dat was om 14.00 uur, dus ondanks alles toch mijn tempo volgehouden. Als ik het moeilijk heb, wordt ik kwaad en daarom lukt het me om door te rammen, emotioneel zit ik dan ook op het randje en met een traan ben ik die dag dan ook geëindigd.
Vanaf deze dag zijn pa en ik elke dag na de finish naar huis gefietst. Dan hoef je niet in die overvolle bus te zitten en kun je even een ander gevoel in je benen krijgen.

Dag 3:
De zevenheuvelenroute. We liepen van Nijmegen door Hatert, Malden, Molenhoek, Middelaar, Milsbeek, Ottersum en Breedeweg naar Groesbeek. Daar begint de zevenheuvelenweg en vandaar is het nog 10 km naar de finish.
Dit was mijn beste dag.
Inmiddels 3 blaren rijker. 1 daarvan zit onder mijn voet op dezelfde plek waar ik een week of 3 geleden een bloedbaar heb gehad. De huid heeft geen tijd genoeg gehad om te herstellen. In ieder geval een Compeed er op geplakt en aan de wandel. Na een uurtje lopen deden de voeten al weer zo zeer dat ik de blaar al niet meer voelde.
Ik ging dus weer als een speer en kon mijn tempo goed lopen. Het was gelukkig niet zo warm als de twee dagen daarvoor. De dag vloog voorbij. Vanaf Milsbeek begonnen het heuvelachtig te worden en al gauw liepen we de eerste heuvel op. Tussen al de wandelaars lopen ook veel militaire groepen en als je ziet hoe die elkaar erdoor helpen, dan is dat echt gaaf. Al zingend stampen ze tegen de heuvels op.
In Groesbeek was het groot feest. Achter Groesbeek stonden pa, ma en Elles me weer op te wachten. Mijn moeder in de wandelkleren, want zij wou de laatste 10 km meelopen. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk kwamen we om 14.20 uur over de streep.
Ik moet natuurlijk ook niet de vele sms’jes vergeten die ik onderweg heb gekregen van iedereen die me volgde via de website. Echt gaaf!

Dag 4:
De dag der dagen! Nog maar 50 km en dan is het kruisje binnen. Wat een goed gevoel geeft dat.
Omdat Miranda met de kids en de rest van de familie zou komen, wil je natuurlijk zo snel mogelijk over de finish komen. Dus ik had met mezelf afgesproken dat ik deze dag helemaal tot het gaatje zou gaan. Het is tenslotte toch de laatste dag. Deze dag ging via Nijmegen door Hatert, Overasselt, Nederasselt, Grave, Gassel, Beers, Vianen door Cuijk. Van daaruit is het nog 15 km rechtdoor via Mook, Molenhoek, Malden en de laatste 5 km gaan over de Via Gladiola richting de finsh.
Het eerste uur liep ik in een hoog tempo en ondanks de pijn die nog weer een stukje erger was als de voorgaande dag ging het goed. Totdat ik ineens in elkaar klapte. De koek was op, ik zat er zo door. Met pijn en moeite de eerste rustplaats gehaald na 12 km. Daar even iets gegeten, gedronken en geprobeerd mijzelf weer op te peppen. Nou, dat hielp niet meer. De volgende 20 km waren echt een ramp en er kwam maar geen eind aan. Het tempo was er voor mijn gevoel uit en ik kon alleen nog maar denken aan finishen. Vaak aan de reclame met Erben Wennemars gedacht: “Wat’n gemartel”.
Uiteindelijk kwam Cuijk in zicht en daar heeft het publiek me er weer doorgeholpen. Daar zag ik ook het bord dat het nog 16.9 km tot de finish was en dat geeft je toch een goed gevoel. Alleen kon ik niet langer dan anderhalf uur meer lopen. Dan moest ik echt stoppen om te pauzeren en de voeten te laten rusten. Ook deze dag liep mijn moeder de laatste 10 km mee. We liepen volgens mij rond 13.30 de Via Gladiola op en vandaar krijg je weer vleugels. Wat een enorm feest. Iedereen die voor je klapt en zingt. Echt geweldig.
En dan natuurlijk het moment. 200 meter voordat we bij vrouw kids waren, moesten we nog stoppen voor een kruispunt. Dat was ideaal, want we liepen voor aan de stoet op dat moment. En ineens zie je ze. Wat een gevoel…niet te beschrijven!
De laatste km met de handen vol gladiolen en kinderhandjes gelopen en uiteindelijk kreeg ik om 15.00 uur het vierdaagse kruisje opgespeld. YES!!!!!

Ik ben vast en zeker heel veel mooie verhalen vergeten, maar die komen misschien nog wel.
In ieder geval ben ik erg trots op mijzelf dat ik het heb volbracht. Het was een geweldige ervaring en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.

Foto’s kun je hier vinden: http://picasaweb.google.nl/remco.nollen/4daagse2010

Iedereen bedankt voor de steun en hulp!